Nikt nie fascynuje mnie tak bardzo, jak ludzie potrafiący mówić o uczuciach

Nikt nie fascynuje mnie tak bardzo, jak ludzie potrafiący mówić o uczuciach, dla których żyć pełną piersią znaczy przeżywać wszystko ze zdwojoną siłą. Nic nie fascynuje mnie bardziej od rozmów przepełnionych emocjami, w które ktoś wkłada całego siebie, dając mi tym samym najwspanialszy prezent świata. Nigdzie nie czuję się tak dobrze, jak u boku szczerego człowieka, który nie boi się szczerości i ma odwagę odkryć przede mną i przed światem swoje najskrytsze pragnienia i odczucia.

Czasami czuję się wtedy, jakby włożono mi do ręki nóż i kazano wybierać "albo wbijesz mu w serce teraz, albo wyrzucisz i nie będziesz mogła tego zrobić, gdy cię zawiedzie". Zawsze bez wahania wybieram drugą opcję.
Ale czasami żałuję.
Czasami okazuje się, że oni mają wybór podobny - tyle że mogą ten nóż sobie zatrzymać "na potem" i wbić, gdy im się znudzę, bo... lubię myśleć, że ja nie zawodzę.

Wciąż jednak, po tylu razach, nie ma dla mnie nic bardziej pociągającego od człowieka, z którym można rozmawiać. Niekiedy mam wrażenie, że siedzi obok mnie całkowicie odsłonięta istota - odrobinę skrępowana, ale ufająca. Nie wstaje, by uciec, nie ucieka, by nie wrócić. Po prostu jest tu i teraz, i to ma dla mnie największą wartość.

Robię sobie często wyrzuty, gdy nie potrafię tak samo nago i bezbronnie stanąć przed kimś i pokazać, kim jestem. Myślę wtedy, że może to ja popełniam błąd. Może przez bycie tym zlepkiem wydarzeń i wątpliwości wszyscy decydują się w końcu wbić ostrze. Może wbijają je nie w moje serce, a w ziemię obok, bym widziała. Bym patrzyła codziennie i zauważała brak. Może chodzi o to, by mi pokazać i uświadomić, że docierając do jakiejś granicy nie potrafię dalej dać się poznać i sama buduję mur, odgradzam się od świata.

Im bardziej otwieram się na innych, tym bardziej zamykam się w sobie. I jest już za późno. Nikogo to nie obchodzi i nikomu nic do tego. Im bardziej zamykam się w sobie, tym więcej tracę.