Boga na próbę wystawiać po prostu nie można

Jesteś Bogiem wiernym, staram się to zrozumieć moim wybrakowanym sercem. Gdy ja próbuję się oddalić od Ciebie, Ty jesteś. Gdy nie chcę z Tobą rozmawiać, Ty znajdujesz na rozmowę sposób. Gdy nie mam sił się już modlić, Ty kładziesz psalmy i pieśni na moje usta. Wchodzę w moją ciemność, a tam też jesteś. Wychodzę do jasności, Ty mnie oszałamiasz. Nie mogę już uciec od Ciebie, Boże, choć czasem jak mała dziewczynka odwracam się do Ciebie plecami. Na złość Tobie (czy też sobie) podejmuję pochopne decyzje. Krzyczę na Ciebie, że siedzisz sobie w tym Niebie, że znowu wymyślasz, że mam już dość, że nie potrafię - nie chcę. I czuję na sobie Twój wzrok, cierpliwy i pełen ciepła.

Boga na próbę wystawiać po prostu nie można (Pwt 6, 16). Nie można i już. Kropka. Ale gdzie kończy się relacja a zaczyna “próba”? Czasami bym chciała, byś wyznaczył mi konkretne granice: tu możesz iść, ale tam zatrzyma Cię pole elektryczne i... O. I tyle. Ale nie, bo przecież mam wolną wolę - dar? Czasami wolałabym jej nie mieć. Nie wybierać źle, nie popełniać błędów, nie robić głupstw i w efekcie nie płakać w poduszkę podczas nadbudowywania murów i utwardzania zbroi. No więc właśnie, gdzie kończy się relacja?

Mam tendencję do porzucania ludzi, zanim sami mnie porzucą, a Ty przecież mnie nie porzucisz. Ty jesteś wierny. Ty wiesz, dlaczego. Na Ciebie mogę krzyczeć wieczorem, a rano wtulić się w bezpieczne ramiona. Tobie mogę okazać, że mi zależy, nawet powodując kłótnie, łzy i przykrości. Przecież wiem, że Ciebie to boli. Przecież mnie to też boli. Mogę codziennie przed wyjściem z domu szlifować uśmiechy, obdarowywać nimi każdą napotkaną osobę, ale Ty wiesz, że moje serce się nie uśmiecha. Mogę płakać przed Twoją twarzą, unikać każdego wzroku, a Ty wiesz, że dusza moja się raduje. Wiesz to, nawet gdy ja nie jestem tego świadoma.

W końcu dochodzę do wniosku (powoli, bo powoli, ale zawsze to jakiś postęp), że nasza relacja jest już tak głęboka, że nie chcę Cię stracić. Że mi na Tobie zależy. Jesteś tak istotną częścią mego życia, że po prostu nie potrafiłabym nie wierzyć. I w końcu czuję, że mi Ciebie brakuje. Nawet gdy byłam “niewierząca”, nie czułam tak dojmującego braku Ciebie. Nigdy nie czułam się tak bardzo przez Ciebie opuszczona. I to dobrze. Bo pragnę Cię więcej i więcej, ale jak przestać dążyć do tego na moich zasadach?

***

i spędzę wieczność bez Ciebie
jeśli nie przyjdziesz
i mnie ze sobą nie zabierzesz

Całuję przypadkowe papierosy

Całuję przypadkowe papierosy
w klubach przepełnionych
smutnymi ludźmi, samotnymi duszami.
Chwytam w tańcu przypadkowe ręce,
chociaż one chcą czegoś więcej,
więc uciekam.

Kiedyś ucieknę.
kupię bilet w jedną stronę,
zejdę z oczu, zniknę z języków,
wszyscy zapomną i ja zapomnę,
porzucę wszystkie maski i pancerze,
może założę nowe, a może
dowiem się w co wierzę
i za tym pójdę w zaparte.

Wiruję na granicy.
nie mierzę sił na zamiary,
wolę nie spać, bo w snach
spotkania bolą rzeczywistością
i znikają, a ja nie znikam.
Ja się pojawiam, przygryzam palce,
łamię paznokcie, przeganiam obrazy.

Już świta, a ja
szlifuję uśmiechy.

Haiku?

Morze wzburzone
Próbuję opanować
Niszczycielski sztorm

Zamykam oczy
Chronię Cię jak mą własność
Choć płaczę śmiechem

Oddaj mi ramię
Bezpieczeństwo w ciemną noc
Zima bez Ciebie

może tak ma już być

może tak ma już być
że wciąż będę czekać
na powrót kogoś
kogo
nigdy nie było

prosiłam Cię o chwilę
przecież nie o całe życie
prosiłam Cię o uśmiech
ciepłą dłoń
gorącą herbatę

moje serce znów na brzegu
stoi i wypatruje Twojego powrotu
wyczekuje łodzi na horyzoncie
upragnionego śmiechu z daleka
serce moje naiwne

a przecież prosiłam tylko
byś odciążył moje usta
swoimi ustami
byś bezwładne dłonie
położył na swoje
zmarznięte policzki

ale może
ja naiwna
będę tęsknić całe życie
za kimś
kto kiedyś w dzieciństwie
kilka razy mi się przyśnił

spędziłam dziś z tobą cały dzień

wiesz spędziłam dziś z tobą
cały dzień od pierwszej myśli
do ostatniej przed snem
gdy cię nie ma nie umiem
odetchnąć nie umiem jeść
gdy cię nie ma jestem tylko
albo aż tęsknotą w suficie
mogę uwięzić wzrok
byle tylko od twoich oczu
nie odejść nawet na krok
i nie chcę okrywać się
powiekami bo strach
że cię stracę jest większy
od wszystkich zmartwień
gdybym jego wagę mogła
wyrazić dniami to wieczność
byłaby lżejsza a gdyby kilometrami
nie starczyłoby świata
dla mojego serca już tylko cisza
najidealniej odtwarza twój głos
jesteś i nie ma cię żyję
ale co to za życie gdy ty
słowa oszczędzasz na później
a później przecież może
nastąpić wcześniej niż myślisz
albo nie nastąpić nigdy

połóż mnie na swoim ramieniu

połóż mnie na swoim ramieniu
jak wróbla ze złamanym skrzydłem ,
pogłaszcz chwilę i poczekaj cierpliwie,
aż znów będę mogła latać,
a ja z wdzięczności nie odstąpię
od ciebie na krok.

schowaj mnie w ciepłym kąciku
twojej szyi, niech moje usta
zamilkną tak blisko twojego ramienia,
świat na chwilę bez znaczenia ucichnie
daleko za oknem, gdzie tylko ptaszek
radosny i szczęśliwy opowie
jak nas widzi przez odsłonięte firanki.
słońce wpadnie do środka oświetlić nam drogi,
ściągnie maski i ciężkie zbroje,
po czym zamknie oczy, byśmy odkryli,
że najbardziej świat się zmienia,
gdy milczymy.

w błękitnym niebie Maryja zaciśnie palce
przewracając przez dłonie dwa różańce,
Bóg spojrzy na nas z góry
i będzie trzymał kciuki,
a wszyscy święci wstrzymają oddech
jakby na wieczność, choć na moment.

Tak trudno jest wybaczać

Tak trudno jest wybaczać słowa,

które nie miały zranić, a zraniły,

i nikt o tym nie wie. Nikt nie wie,

dlaczego serce zapłakało, nikt nie rozumie,

dlaczego zabolało. Tak trudno jest wybaczać

te rany, które zadane bez zamiaru,

zadane tak, że innych by nawet nie zarysowały,

nie mogą zakrzepnąć. Tak trudno wybaczać

te rany bez sensu i gestu, nawet nie z nieuwagi...

Ot, z niczego.

I choć moja wrażliwość jest moją siłą,

jest też słabością największą,

przez którą wystawiam się

na podeptanie.

I gdy otwieram się za bardzo, wspominam

jak wtedy...

Tak trudno cię kochać, świecie nieidealny.

Łapię się na tym, że nie zawsze kocham

i świat, i Boga.

Gdy z Nim się kłócę, nie potrafię rozmawiać

z człowiekiem.

Tak bardzo kocham

i ludzi, i Boga,

że aż serce pęka

z nadmiaru, któremu brak

drugiego serca.

I wszyscy mi każą przestać uciekać,

zatrzymać się i zaufać chociaż na chwilę.

A przecież uciekanie pomaga (u)niknąć.

Modlitwa człowieka zmęczonego życiem

Boże, nie umiem dziękować Ci
za wszystkie moje troski i żale.
Mam już dość dni,
w których chodzę, szukam i nie mogę znaleźć.
Czym są moje miesiące do Twojej wieczności?
Spoglądasz na moje obolałe dłonie,
serce tak szczelnie otoczone murem,
że już całe z kamienia dogorywa w ciemności
i nie może, nie chce dojść do końca.
I przecież już nie powinno umieć kochać,
już nie powinno boleć,
a wciąż i wciąż bezsilnie próbuje zrozumieć życie.

I nie umiem Cię, Boże, chwalić za wszelkie dziwy,
skoro człowiek zmęczony wciąż chodzi nieszczęśliwy.
Nie dajesz mu radości i ciepła,
ukrywasz się za zegarem
i każdego dnia każesz wybierać,
trwać, i trwać, i wytrwać nieprzerwanie.
Tak, człowiek zmęczony życiem, co żyć nie potrafi,
niby marzy o wieczności, ale jeszcze nie teraz,
prosi o Słowo, o wsparcie, o znaki,
Ty milczysz, i milczysz, i milczysz.
A on, święcie przekonany,
że wszystko należy robić dla Ciebie i dla Twojej chwały
wychodzi z domu do ludzi,
mówi o Twej dobroci i jasności,
a w głębi skamieniałego serca czuje,
że nie masz dla niego miłości.

Każesz rozdawać okruszki,
które mnożysz w nieskończoność przez zero,
a w zamian dajesz noce ciemne i chłodne,
belki na plecy, poczucie, że to serce
już nie jest jej godne…
Już nawet nie prosi, nawet się nie domaga,
tylko cicho skomle w ciemności, krzycząc w poduszki:
„Może właśnie to jest mój krzyż,
ja kocham wszystkich,
a mnie już nikt”.

Katarzyna

Mam takie książki, które zawsze noszę przy sobie. Może nie fizycznie, bo są duże i ciężkie, ale gdzieś w sercu i z tyłu głowy. Śmiało stwierdzam, że książki ratują i zmieniają życie. Miałam taki czas, że uporczywie szukałam ludzi, którzy by mi pomogli wyjść z ciemnego lasu - zarówno na płaszczyźnie życia, jak i na płaszczyźnie wiary - zapominając, że żaden człowiek nie jest w stanie tego zrobić. W tym momencie nawet nie przyszło mi do głowy, że to nie w porządku, bo przecież potrzebujemy siebie nawzajem, przecież każdy ma swoje wzloty i upadki. Każdy, kogo spotykałam na mojej drodze, z niewiadomych przyczyn znikał. Ludzie po prostu pojawiali się i znikali. Znikąd i donikąd. I właśnie wtedy dostałam najwspanialszego przewodnika duchowego, jakiego mogłam dostać: Świętą Katarzynę ze Sieny. Już kolejny raz spędzam wieczór z nią, nad jej książkami, i wspominam... Nie potrzebowałyśmy wiele czasu, by się zaprzyjaźnić. Najpierw ją polubiłam, wspólne kawki, rozmowy do późna, ołówek biegający po jej Listach. A później pomogła mi przerobić wszystko, co było potrzebne, by zrobić krok do przodu. "Katarzyna, sługa i niewolnica sług Jezusa Chrystusa" bierze człowieka pod ramię i wyprowadza z ciemności - z charakterkiem oczywiście, jak na Włoszkę przystało. I właśnie dlatego moje serce się raduje, gdy wyznaje wiarę w "świętych obcowanie". Święci są "przy nas", opiekują się nami, wskazują nam drogę... Uczą. Przychodzą i odchodzą, zupełnie jak ludzie. I również zupełnie jak ludzie przychodzą i czasami zostają. Tak, miewamy ciche dni. Czasami się do siebie nie odzywamy, by po kilku dniach czy tygodniach rozmawiać tak, jakbyśmy ostatnio spotkały się wczoraj.

Dziś przeglądając promocje lotnicze moje serce rwie się do Włoch. No przecież, nie mogło być inaczej. Planuję kolejny wyjazd tak, żeby w wygodny i niedrogi sposób dotrzeć do Sieny i zostać tak długo, jak to będzie możliwe. Mam nadzieję, że za pół roku będę już chociaż trochę mówiła po włosku... Chociaż z takim wsparciem nawet w to nie wątpię.

Więc jeśli akurat w Twoim życiu jest teraz ciemno, nie wiesz, dokąd pójść, wszyscy, których prosisz o pomoc, odmawiają czy znikają, upatrują w radzeniu Tobie jakieś korzyści dla siebie, jeśli nie wiesz co zrobić... poczekaj. Pan Bóg jest tak genialny, że daje nam życiowych przewodników czasami nie stąd, gdzie się ich spodziewamy.