Co takiego jest w tych książkach?

W upalne dni często uciekałam na balkon w poszukiwaniu odrobiny cienia, wiatru i relaksu. Chciałam odpocząć od bólu głowy wywołanego skwarem i uczucia podpiekanej skóry. Moje ciemne włosy kłóciły się ze słońcem i toczyły walkę, wykręcając się we wszystkie strony - zupełnie jakby chciały odeprzeć od siebie promienie. Postanowiłam rozłożyć sobie leżak plażowy na tarasie, by mieć chociaż wrażenie cudownych wakacji nad morzem i wyobrażenie chłodnego wiatru zmierzającego do mnie od strony wody. Na kolanach kładłam książkę i rzeczywiście przenosiłam się do innego świata, w którym zapominałam o wszystkim dookoła. Zapach druku pieścił delikatnie moje nozdrza, a słowa brały pod ramiona i prowadziły między półkami księgarni "Sempre i Synowie". Zupełnie niespodziewanie wyrwał mnie z cudownej przygody nieprzyjemny zapach papierosów i czyjś głos, zupełnie nie pasujący mi do tonu jakiejkolwiek z postaci w mojej głowie.

-Ej, mówię coś do ciebie. Słuchaj mnie. Czy ty mnie ignorujesz?

-Musisz przeszkadzać mi akurat teraz? 

-Co takiego jest w tych książkach, że siedzisz godzinami i czytasz? Wyszłabyś gdzieś ze znajomymi, rozerwała się, naczynia pomyła...

No właśnie, co takiego jest w tych książkach? - to również pytanie do Was

Dlaczego podczas jazdy autobusem wielu ludzi tak bardzo się dziwi na widok osoby z książką, albo - co gorsza - (nie)zwyczajnie się z niej śmieje?

"Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie." 

(Carlos Ruiz Zafón "Cień wiatru") 

W kilku postach chcę pokazać Wam pozycje, które naznaczyłam mianem "moich ulubionych". 

Dziś pierwsza z nich - "Cień wiatru" Carlos Ruiz Zafón. Książka, o której ostatnio słyszę dużo pozytywnego głównie od licealistów i studentów, jednak mogę polecić ją osobie w każdym wieku. Myślę, że autor maluje Barcelonę słowami - zwiedzanie jej i chodzenie ścieżkami wraz z Danielem Sempre sprawiło mi nie lada przyjemność i zajęło kilka godzin. Nawet opisy, które w wielu książkach są nie do przeczytania, chłonęłam całą sobą z szeroko otwartymi oczami z fascynacji, a moja artystyczna dusza dostała w prezencie niemal metafizyczną przygodę z nutką tajemnicy i kapką miłości - nie tylko między kobietą a mężczyzną.

Oprócz znakomitego, lekkiego języka autor funduje czytelnikowi niebanalną historię bohaterów, którzy w żaden sposób nie są przerysowani ani niedopracowani. Ci, którzy mieli wzbudzić moją sympatię - wzbudzili ją. Ci, których miałam znielubić - byli przeze mnie nielubieni. Rządziły nimi różne uczucia i emocje: miłość, chęć zemsty i strzeżenia tajemnic, adrenalina płynąca w żyłach, spokój, troska... Wszystko to znakomicie się dopełniało i z postaci przechodziło na mnie, jakbym była elementem powieści. To chyba urzekło mnie najbardziej: czułam się uczestnikiem, nie tylko czytelnikiem.

Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was do lektury z nadzieją, iż książka porwie kolejne osoby i kolejne dusze.

As Kier