As na stronie #7

Światło, którego nie widać Anthony Doerr

Prawie wszystkie gatunki, jakie kiedykolwiek żyły, wymarły, Laurette. Nie ma powodu sądzić, że ludzkość nie będzie wyjątkiem!

Jesteśmy młodzi. Jesteśmy niezłomni, nigdy się nie cofamy, tak wiele zamków zdobyć jeszcze nam trzeba!

Ciągle wierzysz, że posiadasz własne życie, Wernerze. Właśnie na tym polega twój problem.

Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze.

– Czasem trzeba komuś zaufać.

– Nie można ufać żadnemu człowiekowi, w którego żyłach nie płynie ta sama krew. Nawet wtedy zaufanie jest niebezpieczne. Pani chce walczyć nie z ludźmi, madame, ale z systemem. Jak walczyć z systemem?

 

– Wie pan, Etienne, co się dzieje, kiedy wrzucimy żabę do garnka z gotującą się wodą? (...) Wyskakuje z wody. A wie pan, co się dzieje, gdy wkładamy żabę do garnka z zimną wodą, a potem powoli doprowadzamy ją do wrzenia? (...) Żaba się gotuje.

Ale Bóg to tylko chłodne białe oko, sierp księżyca nad obłokami dymu. Wybuchy stopniowo zmieniają miasto w pył, a oko mruga, mruga...

Wszystko jest przemijające i bolesne, wszystko niepewne.

– Zabił mnie (...). Jestem martwy.

– Wygrał?

– Tak. Ale zawsze możemy zacząć od początku.

– Są dwa rodzaje śmierci (...). Możecie zginąć, walcząc jak lwy. Albo umrzeć lekką śmiercią, jakby ktoś wyjmował włos z kubka mleka. Ludzie, którzy nie są nic warci, umierają lekką śmiercią. 

Żyjemy w ciekawych czasach (...). Nie skarżymy się. Stoimy mocno nogami na ziemi i nie złamie nas żaden nieprzyjacielski atak.

Ale nie wolno ufać rozumowi. Myślenie zawsze prowadzi do wieloznaczności, do stawiania pytań, a tak naprawdę potrzebujecie pewności. Celu. Jasności. Nie ufajcie swojemu rozumowi.